آیا درست است که شیعیان امام علی(ع) بدون حساب و کتاب وارد بهشت می شوند؟

مردم همیشه نور خدا متجلی شود

در سینه ای که مملو مهر علی شود

من افتخار  می کنم  آری  خدا  کند

جانم فدای حضرت سید علی شود

^{عفو دشمنِ شكست خورده}

^{پس از جنگ جمل و فرار مردم بصره، حضرت امیرالمومنین علیه السلام عفو عمومى اعلام كرد، در صورتى كه در تمام جنگ ها، سرداران فاتح، جان و مال و ناموس شكست خوردگان را بر خود حلال مى دانستند، و هر چه مى خواستند با مردم شكست خورده انجام مى دادند، امّا امام على علیه السلام مردم بصره را عفو كرد، و زشتى ها و خشونت هاى آنان را نادیده انگاشت. البتّه در نامه اى هشدار دهنده آنان را از هرگونه قانون شكنى دوباره پرهیز داد:}

^{«شما از پیمان شكستن، و دشمنى آشكارا با من آگاهید، با این همه جرم شما را عفو كردم، و شمشیر از فراریان برداشتم، و استقبال كنندگان را پذیرفتم، و از گناه شما چشم پوشیدم، اگر هم اكنون كارهاى ناروا، و اندیشه هاى نابخردانه، شما را به مخالفت و دشمنى با من بكشاند، سپاه من آماده، و پا در ركابند و اگر مرا به حركت دوباره مجبور كنید، حمله اى بر شما روا دارم كه جنگ جمل در برابر آن بسیار كوچك باشد، با اینكه به ارزش هاى فرمانبردارانتان آگاهم، و حق نصیحت كنندگان شما را مى شناسم، و هرگز براى شخص متّهمى، به انسان نیكوكارى تجاوز روا نمى دارم، و هرگز پیمان وفاداران را نخواهم شكست.»(3)}

^{پس از بازگشت آرامش به شهر بصره، امیرالمومنین علیه السلام، عبداللّه بن عبّاس را فرماندار آن سامان قرار داد و خود به كوفه بازگشت. اما به آن حضرت گزارش دادند كه ابن عبّاس با مردم شكست خورده ی بصره به خوبى رفتار نمى كند.}

^{امام علی علیه السلام فورا نامه 18 نهج البلاغه را این گونه به ابن عبّاس نوشت:}

^{«... بدان كه بصره امروز جایگاه شیطان، و كشتزار فتنه هاست، با مردم آن به نیكى رفتار كن، و گره وحشت را از دل هاى آنان بگشاى، بد رفتارى تو را با قبیله بنى تمیم و خشونت با آنها را به من گزارش دادند، همانا بنى تمیم مردانى نیرومندند كه هرگاه دلاورى از آنها غروب كرد، سلحشور دیگرى جاى آن درخشید، و در نبرد، در جاهلیّت و اسلام، كسى از آنها پیشى نگرفت...، پس مدارا كن اى ابوالعباس!...» (4)}

ادامه دارد . . .

^{عدالت حتی با دشمن}

^{در جنگ جمل، وقتى مردم بصره، شكست خوردند و پا به فرار گذاشتند، سربازان اسلام آنها را تعقیب مى كردند، در این جنگ و گریز، زنى حامله از اهالى بصره، وحشت زده مى دوید، كه به سختى بر زمین خورد و او و بچه سقط شده اش مردند.}

^{وقتى این منظره رقّت بار را به امام على علیه السلام اطّلاع دادند، بسیار ناراحت شد، دستور داد كه شوهر آن خانم را بیاورند. وقتى مرد حاضر شد، امام علیه السلام از شاهدان واقعه پرسید:}

^{كدامیك زودتر جان سپردند، مادر یا فرزند؟}

^{جواب دادند: فرزند زودتر مرد.}

^{امام این دستور را صادر فرمود:}

^{دو ثلث دیه فرزند، و نصف دیه زن را به شوهر بدهند و یك ثلث دیه فرزند و نصف دیه زن را به خویشاوندان او بپردازند.(5)}

^{با اینكه مردم بصره شورش كردند، و 500 تن از یاران امام على علیه السلام را قبل از آغاز جنگ كشتند، و با امام جنگیدند، و هم اكنون شكست خوردند، در صورتى كه براى ملّت شكست خورده در تمام جنگ ها حق و حقوق و اختیارى قائل نیستند، امّا امیرالمومنین علیه السلام كه الگوى كامل بشریت است، حقوق دشمن خود را نیز مى پردازد، و از حادثه یاد شده، اندوهناك مى شود.}

ادامه دارد . . .