سکوت مرگبار مدعیان حقوق بشر خارجی و داخلی در برابر  قتل سیاه پوست آمریکایی , واقعا اگر ماجرای فرگوسن در ایران رخ می‌داد وزارت خارجه آمریکا چه می‌کرد ؟

 

مقام رهبری:
با نشستن و خوردن و خوابیدن و تکیه‌ی به بیگانه کردن و هوی و هوس را در زندگی حاکم کردن، هیچ ملتی به جائی نخواهد رسید. کسانی که وقتی صحبت دفاع مقدس میشود،منفی‌بافی میکنند؛ وقتی صحبت شهادت میشود، نیش‌زنی میکنند؛ وقتی بحث جانباز و ایثارگر پیش می‌آید، چهره در هم میکشند؛ وقتی بحث پیشرفتهای علمی و شکستن مرزهای علم پیش می‌آید، لبخند تمسخر میزنند؛ وقتی بحث سانتریفیوژهای مجموعه‌ی غنی‌سازی هسته‌ای پیش می‌آید، سر تکان میدهند و میگویند امکان ندارد، اینها از حرکت یک ملت چیزی نمیفهمند. تربیت‌شده‌های تربیت غلط و اخلاق فاسد طاغوتی چیزی از تأثیر ایمان و حرکت و جهاد نمی فهمند.

آقای کافی نقل می‌کردند: داشتم میرفتم قم، ماشین نبود، ماشین‌های شیراز رو سوار شدیم. یه خانمی هم جلوی ما نشسته بود، اون موقع هم که روسری سرشون نمی‌کردن! هی دقیقه ای یکبار موهاشو تکون می‌داد و سرشو تکون می‌داد و موهاش می‌خورد تو صورت من. هی بلند می‌شد می‌شست، هی سر و صدا می‌کرد. می‌خواست یه جوری جلب توجه عمومی کنه. برگشت، یه مرتبه نگاه کرد به منو خانمم که کنار دست من نشسته (خب چادر سرش بود و پوشیه هم زده بود به صورتش) گفت: آقا اون بقچه چیه گذاشتی کنارت؟ بردار یکی بشینه. نگاه کردم دیدم به خانم ما میگه بقچه! گفتم: این خانم ماست. گفت: پس چرا اینطوری پیچیدیش؟ همه خندیدند. گفتم: خدایا کمکمون کن نذار مضحکه اینا بشیم. یهو یه چیزی به ذهنم رسید. بلند گفتم: آقای راننده! زد رو ترمز. گفتم: این چیه بغل ماشینت؟ گفت: آقاجون، ماشینه! ماشین هم ندیدی تو، آخوند؟ ! گفتم: چرا؟ ! دیدم. ولی این چیه روش کشیدن؟ گفت: چادره روش کشیدن دیگه! گفتم: خب، چرا چادر روش کشیده؟ گفت: من باید تا شیراز گاز و ترمز کنم، چه می‌دونم! چادر کشیدن کسی سیخونکش نکنن، انگولکش نکنن، خط نندازن روشو… گفتم: خب، چرا شما نمی‌کشی رو ماشینت؟ گفت: حاجی جون بشین تو رو قرآن. این ماشین عمومیه! کسی چادر روش نمی‌کشه! اون خصوصیه روش چادر کشیدن! «منم زدم رو شونه شوهر این زنه گفتم: این خصوصیه، ما روش چادر کشیدیم».

خدایا!
  
خدایا !
بحران زده ام، نمی دانم به کجا رو کنم! به چپ و راست رو می کنم، به پس و پیش و فقط ظلمت را می بینم. به درون رو می کنم، ستاره ای می بینم خدایم! تو آن ستاره ای، و اگر تو با منی، درون من، کنار من، هیچ نیرویی در این دنیا نمی تواند مرا شکست دهد. هر چه جلال است، از آن توست! خدایم! حتی اگر در هیاهوی روزمرگی تو را از یاد ببرم، تو مرا فراموش نخواهی کرد خدایم! تو در تمامی مشکلات و دشواری های زندگی، نیرو و اقتدار منی خدایم! راهی نمی بینم و آینده پنهان است اما مهم نیست، همین کافی ست که تو همه چیز را می بینی.

پس ای شنونده دعاهای من! ای آنکه بی پاسخ نگذاشته ای هر آنچه خواستم! ای آنکه هنوز هم معجزه می کنی! ای آنکه شرمسارم از آن چیزی که به من دادی و من ندیدم و شکرت نکردم! ای نگاهدارنده مسافران غریب عرفانت! ای موسیقی بی کلام عشق! ای رود زلال روح من! ای خداوند شایسته خداوندی! ای خجسته! ای صاحب انسان و مَلَک! ای قدرت مطلق کائنات! ای خدای کوه، خورشید، دنیا، گُل، پروانه، شبنم!
تو را قسم به وصف بی پایانت! تو را قسم به لحظه دعا! تو را قسم به لحظه توبه! تو را قسم به لحظه گریه!تو را قسم به لحظه ای که دلم شکست!
خداوندا ما را به رحمتت مورد قضاوت قرار ده نه به عدالتت چرا که رسوای جهانیم!
خداوندا مرا در اوقات تنهایی و نیازمندی تنها مگذار ای رحیم و بخشنده!
خداوندا به نجات من هم بیا. مرا موهبت آن بخش که در تو زندگی کنم پیش بروم و نفس گسیخته را بکشم. مباد که از یاد ببرم تو پناه و آسایش من هستی!
خداوندا نگذار از تو بخواهم، بیشتر از آنچه که داده ای!

یا لطیف!

هم اکنون که دست به بالا آورده ایم و از اعماق دل در کران کهکشانها بر وجود لایتناهییت دعا میکنیم و با تمام کوچکی خود، خداوندیه بی پایانت را بانگ می زنیم بر ما اجابتی کن این دعا را!

آمین